در سندروم دوز, ممکن است که داروی خاصی پیدا شود– چه در حالت تک دارمانی یا چند درمانی- که تعداد تشنج ها را بیشتر کند.( به این معنی که باعث تشنج پارادوکسی یا بدتر کردن شرایط شود). حتی ممکن است والدین دارویی مختص این سندروم باعث بدترشدن تشنج ها شود. برای یک کودک, یک استانداراد دوز دارو میتواند جواب دهد, ولی برای کودکی دیگر همان دوز منجر به مسمومیت شود.
احتمالا این عکس العمل به دارو برای سندروم دوز( و اختلالات مشابه که درگیر چندین نوع تشنج هستند) رایج است. زیرا یک دارو که برای یک نوع تشنج(برای مثال تشنج سلام یا تونیک-کلونیک) جواب میدهد, ممکن است موجب بدتر شدن حتی پدیدار شدن نوع دیگر تشنج شود. چیزی که ما به والدین آموزش می دهیم این است که تشنج های پارادوکسی احتمال رخداد دارند.
سندروم دوز یا Myoclonic Astetic Syndrome یا MAE
یک سندروم صرعی اوایل کودکی است که اغلب مقاوم به درمان می باشد. به همین دلیل, میتواند درمان سختی داشته باشد.
سندروم دورز یک صرع از نوع جنرال آیدیوپاتیک است به این معنی که دلیل مشخصی برای تشنج وجود ندارد و اینکه تشنج ها در تمام مغز منتشر میشود (در مقایسه با صرع جزئی که بخشی از مغز را درگیر میکند)
شروع سندروم دوز معمولا در 5 سال اول عمر با میانه سه سال رخ میدهد. آمارها نشان می دهد که دوز معمولا بچه هایی را مبتلا میکند که قبلا رشد نرمالی داشته اند و پسران دو برابر دختران احتمال ابتلا به آن را دارند. در برخی موارد, دیگر اعضای خانواده احتمالا تشنج را تجربه کرده اند.
هر چقدر که محققان در مورد این سندروم بیشتر بدانند, گزینه های درمان بیشتری معرفی خواهند شد و نتیجه درمان بهتری برای کودکان ما در پی خواهد داشت. والدینی که اخیرا درگیر این سندروم شده اند, تشویق میشوند که در مورد این سندروم و بیشتر بدانند. شما میتوانید در مورد تجربیات خانواده های دیگر و روشهای درمان از طریق این وبسایت اطلاعاتی کسب کنید